Inhoudsopgave

Classificatie Weetjes Wetenschappelijke naam Uiterlijk Gedrag & Relatie met mensen Dieet Roofieren & andere Bedreigingen Leefgebied Populatie Communiceren Gevangenschap Veelgestelde vragen

Coyote

Te vinden in: Centraal-Amerika, Noord-Amerika

Canis latrans

De coyote, ook bekend als prairiewolf of Canis latrans, is een wilde hondachtige die voorkomt in Noord- en Midden-Amerika. De soort is familie van de wolf, maar is kleiner en slanker. Een volwassen coyote weegt meestal tussen de 9 en 23 kilogram en heeft een lengte van ongeveer 1 tot 1,35 meter, inclusief de staart.

Coyotes hebben een dikke vacht die varieert in kleur van grijsbruin tot geelachtig grijs. Ze zijn beroemd om hun karakteristieke huilgeluid dat vaak wordt geassocieerd met het Amerikaanse westen.

De coyote is een omnivoor en eet dus zowel plantaardig als dierlijk voedsel. Hun dieet bestaat uit knaagdieren, konijnen, fruit, insecten en soms ook grotere prooien zoals herten. Ondanks dat ze over het algemeen solitair zijn, kunnen ze soms samenwerken om grotere prooien te vangen.

Coyotes hebben zicht aangepast aan diverse habitats: ze komen voor in woestijnen, graslanden, berggebieden en ook stedelijke gebieden waar ze zich voeden met afval en huisdieren. Ze zijn uitermate veerkrachtig en hebben het vermogen om te overleven in verschillende omstandigheden.

Op gebied van voortplanting zijn coyotes monogaam: paren blijven vaak jarenlang samen. Het vrouwtje draagt de jongen ongeveer 60 dagen voordat ze worden geboren in een hol of in een afgeschermd gebied.

Ondanks hun reputatie als lastpakken voor boeren door het opjagen van vee, spelen coyotes een cruciale rol in het ecosysteem door het beheersen van knaagdierpopulaties.

Coyote taxonomische indeling

Rijk: Animalia (Dieren)
Stam: Chordata (Chordadieren)
Klasse: Mammalia (Zoogdieren)
Orde: Carnivora (Roofdieren)
Familie: Canidae (Hondachtigen)
Geslacht: Canis
Wetenschappelijke naam: Canis latrans

Coyote weetjes: 10 leuke feitjes

Coyotes zijn uitstekende zwemmers. Hoewel ze meestal water vermijden, kunnen ze zwemmen als het nodig is om voedsel te vinden of aan gevaar te ontsnappen.
Ondanks hun grootte en gewicht kunnen coyotes sprongen maken tot 4 meter ver en 2 meter hoog.
In tegenstelling tot de meeste andere hondachtigen, gebruiken coyotes hun staart niet om te communiceren. In plaats daarvan houden ze hun staart meestal laag bij de grond.
Coyotes hebben een zeer scherp gehoor en een sterk reukvermogen, wat hen helpt bij het jagen op prooien.
Het geluid van een groep huilende coyotes kan misleidend zijn. Door hun gehuil op verschillende toonhoogtes te variëren, kan een klein aantal coyotes klinken als een veel grotere groep.
Coyotes hebben een unieke manier van rennen. Ze lopen of rennen met slechts één voet tegelijk op de grond, in tegenstelling tot andere hondachtigen die twee voeten tegelijkertijd op de grond hebben tijdens het rennen.
Coyotes zijn zeer territoriale dieren. Ze markeren hun territorium met urine en zullen agressief reageren op andere coyotes die hun territorium binnendringen.
De ogen van een coyote reflecteren licht, wat hen een griezelige uitstraling kan geven in het donker.
In sommige inheemse Amerikaanse culturen wordt de coyote gezien als een trickster figuur, bekend om zijn sluwheid en bedrog.
Coyotes hebben geleerd om auto's te vermijden door te wachten op het groene licht bij kruispunten in stedelijke gebieden.

Wetenschappelijke naam

De wetenschappelijke naam van de coyote is Canis latrans. Deze naam komt uit het Latijn en betekent letterlijk 'blaffende hond'. De benaming verwijst naar het kenmerkende huilgeluid dat de coyote maakt.

De term 'Canis' is Latijn voor 'hond' en is een geslachtsnaam die ook gebruikt wordt voor andere hondachtigen, zoals de wolf (Canis lupus) en de gedomesticeerde hond (Canis familiaris).

Het woord 'latrans' komt van het Latijnse werkwoord 'latrare', wat 'blaffen' betekent. Dit verwijst naar het typische geluid dat coyotes maken.

Deze naam werd voor het eerst gebruikt door Thomas Say, een Amerikaanse naturalist, tijdens zijn expeditie naar de Rocky Mountains in de vroege 19e eeuw. Het weerspiegelt zowel de familierelaties van de coyote binnen de Canidae-familie als hun unieke gedragingen en geluiden.

Uiterlijke kenmerken

Coyote bij een meer — De staart van een coyote heeft een zwarte punt

De coyote heeft een slank, gestroomlijnd lichaam dat is aangepast voor snelheid en behendigheid. Het gewicht varieert meestal tussen 9 en 23 kilogram. Inclusief de staart, kan een volwassen coyote tussen de 1 en 1,35 meter lang worden.

Wat het meest opvalt aan het uiterlijk van de coyote is zijn dikke vacht. De kleur varieert van grijsbruin tot geelachtig grijs, met witte vlekken op de borst en de buik. Sommige exemplaren kunnen bijna helemaal zwart of wit zijn, hoewel dit minder gebruikelijk is. De vacht wordt in de winter dikker om bescherming te bieden tegen koude temperaturen.

De kop van de coyote is breed en rond met een spitse snuit. De ogen zijn amberkleurig en hebben een doordringende blik. Zijn oren zijn groot in verhouding tot het hoofd en staan rechtop - dit helpt hem bij het lokaliseren van prooien of dreigingen.

Een ander uiterlijk kenmerk van de coyote is zijn lange, busachtige staart die vaak laag bij de grond wordt gehouden. De staart heeft meestal een zwarte punt.

Coyotes hebben krachtige kaken met scherpe tanden die ontworpen zijn om te doden en botten te verbrijzelen. Ze hebben ook lange, slanke poten met sterke voeten die hen helpen met hun snelheid en wendbaarheid.

Het uiterlijk van jonge coyotes lijkt sterk op dat van volwassenen, maar ze zijn kleiner in formaat en hun vacht is vaak pluiziger.

Gedrag & Relatie met mensen

Coyotes zijn over het algemeen schuwe en voorzichtige dieren die mensen zullen vermijden als ze de kans krijgen. Echter, hun aanpassingsvermogen heeft hen in staat gesteld te overleven in stedelijke gebieden waar interacties met mensen onvermijdelijk zijn.

Coyotes zijn doorgaans vooral actief tijdens de schemering en 's nachts, hoewel ze ook overdag gezien kunnen worden. Ze gebruiken een verscheidenheid aan vocalisaties, waaronder gehuil, geblaf en gekrijs om te communiceren met elkaar.

Ondanks dat coyotes solitaire jagers zijn, leven ze vaak in familiegroepen die bestaan uit een monogaam paar en hun nakomelingen van dat jaar. Deze groepen hebben vastgestelde territoria die ze verdedigen tegen andere coyotes.

In relatie tot mensen hebben coyotes een complexe geschiedenis. In sommige culturen van inheemse volkeren van Noord-Amerika worden ze gerespecteerd en vereerd, vaak geportretteerd als slimme en listige figuren in folklore en mythologie.

Tegenwoordig worden ze echter vaak gezien als plaagdieren door boeren en huiseigenaren vanwege hun neiging om kleinvee en huisdieren aan te vallen. Dit heeft geleid tot pogingen om hun aantallen te beheersen door middel van jacht of vergiftiging.

Aan de andere kant kunnen coyotes ook gunstig zijn voor mensen door het controleren van knaagdierpopulaties die schade kunnen veroorzaken aan gewassen en eigendommen.

In stedelijke gebieden is er toenemende zorg over coyotes die te comfortabel worden rond mensen, een gedrag dat bekend staat als "gewenning". Dit kan leiden tot potentieel gevaarlijke situaties als coyotes hun angst voor mensen verliezen. Daarom wordt vaak geadviseerd om geen voedsel voor hen achter te laten en afval goed op te bergen om zulke interacties te ontmoedigen.

Voeding: wat eet een Coyote?

Coyote aan het jagen — Coyotes kunnen wel 4 meter ver springen

De coyote is een omnivoor, wat betekent dat hij zowel plantaardig als dierlijk voedsel eet. Zijn dieet is uiterst gevarieerd en kan veranderen afhankelijk van de beschikbaarheid van voedselbronnen in zijn habitat.

Het dierlijke deel van zijn dieet omvat verschillende soorten knaagdieren zoals ratten, muizen en eekhoorns. Daarnaast eten coyotes ook grotere prooien zoals herten en antilopen, vooral in de winter wanneer kleinere prooien schaars zijn. Ze zijn bekwaam in het jagen op deze grotere dieren, vaak werkend in kleine groepen om hun prooi te omsingelen en te overmeesteren.

Coyotes eten ook vogels en hun eieren, reptielen en amfibieën. Ze kunnen zelfs andere carnivoren zoals jonge vossen of onoplettende katten aanvallen. In stedelijke gebieden waar ze zich hebben aangepast aan het leven naast mensen, kunnen ze zich ook voeden met huisdieren en vuilnis.

Qua plantaardig voedsel eten coyotes een verscheidenheid aan vruchten waaronder bessen, appels en perziken. Ze consumeren ook grassen, granen en diverse soorten noten.

Hoewel ze niet specifiek aaseters zijn, zullen coyotes geen kans laten liggen om aas te eten als er geen andere voedselbronnen voorhanden zijn. Dit gedrag maakt hen tot opportunistische eters: ze maken gebruik van elke mogelijke voedselbron die beschikbaar is in hun omgeving.

Tot slot hebben onderzoeken aangetoond dat het dieet van een coyote kan variëren afhankelijk van het seizoen. In sommige periodes van het jaar kunnen ze meer plantaardig materiaal consumeren dan vlees, terwijl dit in andere perioden andersom is.

Roofieren & andere Bedreigingen

Hoewel coyotes aan de top van de voedselketen staan in veel van hun habitats, hebben ze toch enkele natuurlijke vijanden. Grote roofdieren zoals beren, wolven en poema's kunnen een bedreiging vormen voor volwassen coyotes. Jonge coyotes of pups zijn ook kwetsbaar voor predatie door grote vogels zoals adelaars.

Naast natuurlijke vijanden worden coyotes ook bedreigd door mensen. Dit komt voornamelijk door het verlies van hun natuurlijke habitat als gevolg van stedelijke ontwikkeling en landbouwactiviteiten. Dit dwingt hen zich aan te passen aan het leven in stedelijke gebieden waar ze vaak gezien worden als plaagdieren.

Coyotes worden soms gedood door boeren die proberen hun vee te beschermen. In sommige regio's worden ze bejaagd voor hun pels of als sport. In verschillende delen van Noord-Amerika is er een legale jacht op coyotes, wat bijdraagt aan hun sterfte.

Ziektes en parasieten vormen ook een risico voor de gezondheid en overleving van coyotes. Ze kunnen last hebben van hondsdolheid, hondenziekte, parvovirus en verschillende soorten wormen en teken.

Auto-ongelukken zijn een andere belangrijke oorzaak van sterfte onder coyotes, vooral in stedelijke gebieden waar ze dicht bij wegen leven.

Tot slot kunnen extreme weersomstandigheden zoals strenge winters of droogteperiodes ook invloed hebben op de overlevingskansen van coyotes, voornamelijk door het verminderen van de beschikbaarheid van voedsel.

Voortplanting, Levensduur en Levenscyclus

Coyote pup — Er worden gemiddeld tussen de 4 en 6 pups geboren

Coyotes zijn monogame dieren, wat betekent dat ze meestal paren voor het leven. De paringstijd vindt plaats tussen eind januari en maart. Het vrouwtje is slechts een korte periode vruchtbaar, ongeveer twee tot vijf dagen. Na de paring draagt het vrouwtje de jongen ongeveer 60 tot 63 dagen voordat ze worden geboren.

Het aantal jongen per worp varieert van één tot twaalf pups, hoewel het gemiddelde meestal tussen vier en zes ligt. Bij de geboorte zijn de pups blind en hulpeloos. Hun ogen openen zich na ongeveer tien dagen. Ze blijven in het hol waar hun moeder hen voedt met melk en voorgekauwd voedsel.

Na een paar weken beginnen de jonge coyotes hun hol te verlaten om te spelen en te leren jagen. Ze worden doorgaans na zes tot negen maanden onafhankelijk, hoewel sommige bij hun ouders blijven om te helpen bij de verzorging van nieuwe pups.

In het wild leven coyotes meestal tussen de zes en acht jaar, hoewel sommigen wel 14 jaar oud kunnen worden. In gevangenschap kunnen coyotes tot 20 jaar oud worden.

De levenscyclus van een coyote kan dus als volgt worden samengevat: geboorte, groei en ontwikkeling, volwassenheid (waarbij ze zich gaan voortplanten) en uiteindelijk dood. Elk stadium heeft zijn eigen uitdagingen, zoals overleven als pup, leren jagen als adolescent en vervolgens concurreren om territorium en partners als volwassene.

Leefgebied

Coyotes zijn inheems in Noord-Amerika en hun verspreidingsgebied strekt zich uit van Alaska tot het zuiden van Midden-Amerika. Ze zijn zeer adaptief en kunnen overleven in verschillende soorten habitats, waaronder woestijnen, graslanden, bossen en berggebieden.

In de afgelopen eeuw hebben coyotes hun territorium aanzienlijk uitgebreid. Ze komen nu voor in bijna elk deel van Noord-Amerika, inclusief steeds meer stedelijke en voorstedelijke gebieden.

In stedelijke omgevingen passen coyotes zich aan door te leven in parken en groene gebieden, en zelfs op golfbanen en begraafplaatsen. Ze kunnen ook schuilen onder terrassen of in andere afgesloten ruimtes.

Oorspronkelijk kwamen coyotes voornamelijk voor op de grote vlaktes van Midden-Amerika. Echter, met de vermindering van hun natuurlijke vijanden zoals wolven en poema's, evenals veranderingen in het landschap door menselijke activiteiten, hebben ze hun bereik aanzienlijk kunnen uitbreiden naar nieuwe gebieden.

Ze hebben bewezen uiterst veerkrachtig te zijn tegenover omgevingsveranderingen en hun vermogen om te overleven in zo'n breed scala aan habitats is een sleutelfactor geweest in hun succes als soort.

Populatiecijfer & Beschermingsstatus

Coyotes zijn wijdverspreid in heel Noord-Amerika en hun populatie is over het algemeen robuust. Schattingen van de totale populatie zijn lastig te maken vanwege hun brede verspreiding en het feit dat ze zich snel kunnen aanpassen aan verschillende omgevingen. Er wordt aangenomen dat er honderdduizenden tot mogelijk zelfs miljoenen coyotes leven in Noord-Amerika.

Wat betreft de beschermingsstatus, classificeert de International Union for Conservation of Nature (IUCN) de coyote als 'Least Concern' ('Niet bedreigd (veilig)'). Dit betekent dat er momenteel geen grote bedreigingen zijn voor de algehele overleving van de soort.

Hoewel coyotes vaak worden bejaagd of gedood ter bescherming van vee en soms uit sport, heeft dit weinig impact gehad op hun lange termijn populatiecijfers. Dit komt voornamelijk door hun grote voortplantingsvermogen en hun vermogen om te overleven in een breed scala aan habitats, inclusief stedelijke gebieden.

Ondanks deze classificatie kunnen er lokaal nog steeds uitdagingen zijn voor coyotes. Bijvoorbeeld habitatverlies door stedelijke ontwikkeling, sterfte door auto-ongevallen en illegale jachtpraktijken. Deze factoren kunnen potentieel invloed hebben op lokale populaties, hoewel ze geen grote bedreiging vormen voor de soort als geheel.

Communiceren: geluid van een Coyote

Huilende coyote — Coyotes huilen om verschillende redenen

Coyotes zijn bekend om hun uitgebreide reeks van vocalisaties, die ze gebruiken voor communicatie. Het meest iconische geluid dat ze maken is het huilen, wat vaak geassocieerd wordt met de roep van de wildernis.

Het gehuil van coyotes wordt gebruikt om verschillende redenen. Ze kunnen huilen om territoria af te bakenen en andere coyotes te waarschuwen niet dichterbij te komen. Huilen wordt ook gebruikt als een manier om contact te leggen met leden van hun familiegroep, vooral tijdens de nacht wanneer ze het meest actief zijn.

Naast gehuil maken coyotes ook andere geluiden zoals blaffen, janken en gekrijs. Blaffen wordt vaak gebruikt als waarschuwing voor dreigend gevaar of om rivalen af te schrikken. Janken en gekrijs worden vaker gebruikt tijdens interacties tussen groepsleden, bijvoorbeeld wanneer pups spelen of tijdens voedertijd.

De frequentie, toonhoogte en duur van deze vocalisaties kunnen variëren afhankelijk van de situatie en de individuele coyote.

Naast vocale communicatie gebruiken coyotes ook lichaamstaal. Dit kan bestaan uit houdingen, gezichtsuitdrukkingen en bewegingen van de staart om verschillende emoties of bedoelingen over te brengen. Bijvoorbeeld een agressieve coyote zal zijn oren plat tegen zijn hoofd leggen en zijn tanden laten zien, terwijl een onderdanige coyote zijn lichaam laag tegen de grond zal houden met neergeslagen oren en staart.

Verder markeren coyotes hun territorium door urine en uitwerpselen achter te laten op prominente plaatsen zoals rotsen of boomstronken. Deze geurmarkeringen dienen als berichten aan andere coyotes over hun aanwezigheid en dominantie in het gebied.

Coyote in gevangenschap

Het houden van een coyote in gevangenschap is geen gemakkelijke taak en wordt over het algemeen niet aangeraden. Hoewel ze er misschien uitzien als gewone honden, zijn coyotes wilde dieren met specifieke behoeften en gedragingen die moeilijk te beheersen kunnen zijn in een huiselijke omgeving.

Coyotes vereisen een ruim en veilig buitenverblijf. Ze zijn van nature actief en nieuwsgierig, dus hebben ze veel ruimte nodig om te bewegen en te verkennen. Het verblijf moet ook goed worden beveiligd om te voorkomen dat de coyote ontsnapt. Ze kunnen namelijk heel goed kunnen graven en springen.

Voeding kan ook een uitdaging zijn bij het verzorgen van een coyote in gevangenschap. Ze zijn omnivoor en hun dieet in het wild is gevarieerd, bestaande uit zowel vlees als planten. Het nabootsen van dit dieet kan moeilijk zijn in een huiselijke omgeving.

Coyotes in gevangenschap vereisen ook mentale stimulatie. Zonder de juiste verrijking kunnen ze zich vervelen en destructief gedrag gaan vertonen.

Het grootste probleem met het houden van een coyote in gevangenschap is echter hun gedrag. Coyotes zijn wilde dieren met natuurlijke instincten die moeilijk of onmogelijk volledig te temmen zijn. Ze kunnen agressief worden als ze zich bedreigd voelen of als hun territorium wordt betreden.

Coyotes worden soms gehouden in dierentuinen of natuurcentra voor educatieve doeleinden. In deze instellingen hebben professionals de kennis en middelen om op gepaste wijze voor hen te zorgen, terwijl ze tegelijkertijd belangrijke informatie verstrekken over de soort aan het publiek.

In veel landen is het illegaal om een coyote als huisdier te houden zonder de juiste vergunningen of licenties. Deze regels zijn er om zowel mensen als dieren te beschermen.

Coyote Veelgestelde Vragen

Wat eten coyotes?

Coyotes zijn omnivoren en hun dieet is zeer gevarieerd. Ze eten knaagdieren, konijnen, vogels, reptielen, insecten, fruit en gras. Ze kunnen ook grotere prooien zoals herten aanvallen.

Hoe lang leven coyotes?

In het wild leven coyotes gemiddeld 6 tot 8 jaar. In gevangenschap kunnen ze tot 20 jaar oud worden.

Zijn coyotes gevaarlijk voor mensen?

Hoewel coyotes over het algemeen bang zijn voor mensen, kunnen ze agressief worden als ze zich bedreigd voelen of als ze gewend zijn geraakt aan de aanwezigheid van mensen. Het is altijd belangrijk om wilde dieren met respect en van een afstand te behandelen.

Hoe snel kunnen coyotes rennen?

Coyotes zijn zeer snelle lopers. Ze kunnen snelheden bereiken tot 65 kilometer per uur.

Zijn coyotes solitair of leven ze in groepen?

Coyotes zijn zowel solitair als sociaal. Ze jagen meestal alleen of in paren, maar leven in familiegroepen bestaande uit een monogaam paar en hun jongen van dat jaar.

Waar leven coyotes?

Coyotes komen oorspronkelijk uit Noord-Amerika en hun verspreidingsgebied strekt zich uit van Alaska tot Midden-Amerika. Ze hebben zich aangepast aan verschillende habitats, waaronder woestijnen, graslanden, bossen en stedelijke gebieden.

Zijn coyotes nachtdieren?

Ja, coyotes zijn voornamelijk actief tijdens de schemering en 's nachts. Dit wordt echter beïnvloed door menselijke activiteit en beschikbaarheid van voedsel.

Hoe communiceren coyotes?

Coyotes gebruiken een verscheidenheid aan vocalisaties, waaronder gehuil, geblaf en gekrijs om te communiceren. Ze gebruiken ook lichaamstaal en geurmarkeringen om berichten over te brengen aan andere coyotes.

Wat is de voortplantingscyclus van de coyote?

Coyotes zijn monogaam en paren meestal voor het leven. De paringstijd vindt plaats tussen eind januari en maart. Na een draagtijd van ongeveer 60 dagen worden de pups geboren.

Zijn coyotes bedreigd?

Nee, volgens de International Union for Conservation of Nature (IUCN) wordt de coyote geclassificeerd als 'Least Concern' ('Niet bedreigd (veilig)'). Dit betekent dat er momenteel geen grote bedreigingen zijn voor de algehele overleving van de soort.