Goffer

Te vinden in: Centraal-Amerika, Noord-Amerika

Geomys bursarius

Goffers zijn kleine knaagdieren die in Noord-Amerika voorkomen. Ze zijn bekend om hun vermogen om complexe ondergrondse tunnelsystemen te creëren. Hun lichaam is perfect aangepast aan dit leven onder de grond. Met hun scherpe klauwen graven ze door de aarde, terwijl hun lichaam, dat tussen de 15 en 25 cm lang kan worden, door de nauwe tunnels kan bewegen. De dieren wegen meestal tussen de 200 gram en 1 kilogram.

Goffers hebben kleine ogen en oren, maar hun zintuigen zijn goed ontwikkeld om te kunnen overleven onder de grond. Ze voeden zich voornamelijk met planten, waaronder wortels, knollen en verschillende soorten gras.

Er zijn ongeveer 35 soorten goffers, de bekendste soort is waarschijnlijk de 'Pocket gopher', met name omdat deze naam vaak wordt gebruikt in tekenfilms en films. Het zijn sociale dieren die in groepen leven. Hun complexe tunnelsystemen hebben vaak meerdere ingangen en omvatten specifieke ruimtes om te slapen, eten en voor het opslaan van voedsel.

Ondanks hun schattige uiterlijk kunnen goffers aanzienlijke schade aanrichten aan boerderijen en tuinen vanwege hun graafgewoonten. Ze zijn echter een belangrijk onderdeel van het ecosysteem, omdat hun tunneldrift helpt om de grond te beluchten en water door de bodem te laten stromen.

Goffer taxonomische indeling

Rijk
Animalia (Dieren)
Stam
Chordata (Chordadieren)
Klasse
Mammalia (Zoogdieren)
Orde
Rodentia (Knaagdieren)
Familie
Geomyidae
Geslacht
Geomys
Wetenschappelijke naam
Geomys bursarius

Goffer weetjes: 10 leuke feitjes

  1. Goffers zijn knaagdieren die behoren tot de familie van de eekhoorns.
  2. Ze staan bekend om hun complexe tunnelsystemen.
  3. Goffers zijn dagactieve dieren en komen zelden 's nachts naar buiten.
  4. Ze kunnen voedsel opslaan in hun wangen om vervolgens naar hun ondergrondse tunnels te brengen.
  5. Goffers zijn solitaire dieren, wat betekent dat ze graag alleen leven.
  6. Ze gebruiken hun scherpe klauwen en grote voortanden om te graven en voedsel te vinden.
  7. Een vrouwtjesgoffer kan één tot twee keer per jaar jongen krijgen, meestal in de lente.
  8. Goffers kunnen een snelheid bereiken van 10 kilometer per uur, ondanks hun korte poten.
  9. Ze hebben een levensduur van 2 tot 3 jaar in het wild, maar in gevangenschap kan dit oplopen tot 5 jaar.
  10. Goffers eten voornamelijk planten, maar ook insecten en kleine dieren.

Wetenschappelijke naam

De wetenschappelijke naam van de goffer is Geomyidae. Deze naam stamt af van de Griekse woorden 'geo', wat 'aarde' betekent, en 'mys', dat 'muis' betekent. Dit refereert naar de levensstijl van de goffer, aangezien deze dieren ondergronds leven en tunnels graven. De naam Geomyidae werd voor het eerst gebruikt in 1895, door de Amerikaanse natuurkundige Clinton Hart Merriam. Er zijn meerdere soorten goffers binnen deze familie, elk met hun eigen wetenschappelijke naam. Bijvoorbeeld, de gewone goffer wordt Geomys bursarius genoemd, en de reuzengoffer is bekend onder de naam Thomomys bottae.

Uiterlijke kenmerken

Goffers zijn kleine knaagdieren die doorgaans tussen de 15 tot 25 centimeter in lengte zijn. Ze hebben een robuust lichaam met een korte, stompige staart van ongeveer 7 centimeter. Hun vacht varieert van lichtbruin tot bijna zwart. Hun ogen en oren zijn klein, wat gebruikelijk is bij dieren die ondergronds leven om zo weinig mogelijk gruis in te krijgen bij het graven. De voorpoten zijn sterk en uitgerust met lange klauwen, die essentieel zijn voor graven. Hun snuit is ook kort, dubbellaags en zeer flexibel, en ze hebben grote snijtanden wat essentieel is voor hun graaflevensstijl. Ondanks hun kleine formaat en schattige uiterlijk, worden ze beschouwd als ongedierte vanwege hun graafgewoonten, die schade kunnen aanrichten aan gewassen en tuinen.

Gedrag & Relatie met mensen

Goffers zijn overwegend solitaire dieren die complexe ondergrondse tunnelsystemen graven om te ontsnappen aan roofdieren. Elk individu bezit zijn eigen territorium, dat hij agressief zal verdedigen tegen indringers. Ze zijn overdag actief, met piekactiviteiten in de vroege ochtend en late namiddag. De voeding van een goffer bestaat voornamelijk uit plantenmateriaal, zoals wortels, knollen en bladeren.

Wat betreft de relatie met de mens, kunnen goffers zowel begunstigd als hinderlijk zijn. Aan de positieve kant kunnen hun gravende levensstijl helpen bij bodemverluchting, waardoor de kwaliteit van de bodem verbetert. Dit kan voordelig zijn voor boeren en tuinders, omdat het de groei van gewassen kan stimuleren. Aan de andere kant hebben goffers de neiging om aan gewassen te knagen en hun tunnels kunnen beschadigingen aan landbouwmachines veroorzaken. Bovendien kunnen hun holen gevaarlijke valkuilen vormen voor vee en mensen.

Goffers staan erom bekend dat ze ziektes overbrengen op mensen en huisdieren, zoals pest en tularemie. Dit is een van de redenen waarom ze in sommige gebieden als plaag worden beschouwd.

Mensen proberen vaak hun populaties onder controle te houden door verschillende methoden, zoals het vergiftigen, vangen of verdrinken van de tunnels. Behoudinspanningen zijn echter aan de gang om te proberen de impact van dergelijke activiteiten op de populaties van goffers te verminderen, aangezien ze een belangrijke rol spelen in hun ecosystemen.

Voeding: wat eet een Goffer?

Goffers zijn overwegend herbivoren en hun dieet bestaat voornamelijk uit planten. Ze hebben een voorkeur voor knollen, wortels, struiken en gras, maar kunnen ook occasioneel insecten en wormen consumeren als eiwitbron. Ze hebben de capaciteit om in hun wangen voedsel op te slaan, wat hun overlevingskansen tijdens perioden van voedseltekorten vergroot. Het is belangrijk op te merken dat, omdat hun tanden continu groeien, een dieet dat voldoende harde vegetatie bevat essentieel is om ze af te slijten en zo gebitsproblemen te voorkomen. Verder hebben ze, vanwege hun ondergrondse levensstijl, speciale aanpassingen ontwikkeld om met lagere zuurstofniveaus om te gaan en kunnen ze lange tijd zonder water overleven, waarbij ze het meeste vocht dat ze nodig hebben uit hun voedsel halen.

Roofieren & andere Bedreigingen

Goffers hebben verschillende roofdieren, afhankelijk van hun locatie en de specifieke soort goffer. In het wild zijn haviken, slangen, vossen en coyotes enkele van de meest voorkomende roofdieren. Haviken en andere roofvogels zijn in staat om goffers van bovenaf te spotten en slaan snel toe voordat de goffers een kans hebben om zich te verstoppen in hun tunnelnetwerken. Slangen kunnen de goffers in hun ondergrondse tunnels achtervolgen, waar ze weinig mogelijkheden hebben om te ontsnappen. Vossen en coyotes graven de goffers op uit hun tunnels.

Naast natuurlijke roofdieren, vormen mensen eveneens een bedreiging voor goffers. Goffers worden vaak als ongedierte beschouwd vanwege hun tunnelgraafactiviteiten, die schade kunnen aanrichten aan gewassen, tuinen en infrastructuur. Als gevolg hiervan worden ze vaak bestreden met gifstoffen, vallen of door habitatvernietiging.

Daarnaast kunnen omgevingsveranderingen ook een bedreiging vormen voor goffers. Ze hebben specifieke habitatvereisten en zijn gevoelig voor veranderingen in hun omgeving. Verstoring van hun habitat door verstedelijking, landbouw of klimaatverandering kan leiden tot een vermindering van hun populatie.

Tenslotte zijn goffers ook kwetsbaar voor ziekten en parasieten. Ze kunnen getroffen worden door verschillende bacteriële en virale infecties en zijn een belangrijke gastheer voor vlooien en teken, die ziekten zoals de pest en tularemie kunnen overbrengen.

Voortplanting, Levensduur en Levenscyclus

Goffers hebben een fascinerende reproductieve cyclus, levensduur en levenscyclus. De reproductie begint meestal in de late winter tot de vroege lente wanneer de vrouwtjes in de voortplantingsleeftijd komen. Ze hebben een draagtijd van ongeveer 18 tot 30 dagen en produceren meestal één tot twee nestjes per jaar, met elk nestje dat gemiddeld 5 tot 7 jongen bevat.

Goffers hebben een relatief korte levensduur in vergelijking met andere knaagdieren. De meeste goffers leven slechts 1-3 jaar in het wild, maar kunnen in gevangenschap langer leven, tot wel 5 jaar. Dit komt doordat ze in het wild veel bedreigingen hebben, van roofdieren tot ziekten.

De levenscyclus van een goffer begint bij de geboorte. Direct na de geboorte zijn ze volledig hulpeloos, zonder zicht en met gladde huid. Ze zijn volledig afhankelijk van hun moeder voor voedsel en verzorging. Na ongeveer 2 weken beginnen de jongen hun ogen te openen en beginnen ze hun eerste stapjes buiten het nest te zetten. Ze blijven nog enkele weken bij hun moeder wonen voordat ze hun eigen territorium gaan zoeken en zelfstandig worden.

Eenmaal zelfstandig gebruiken de goffers complexe tunnelnetwerken voor voedsel en bescherming. Ze zijn solitaire dieren en verdedigen hun territorium agressief tegen indringers. Het natuurlijke gedrag van graven helpt bij hun voortplanting, omdat het vrouwtjes in staat stelt om nesten te bouwen voor hun nakomelingen.

Tijdens hun volwassen leven zijn de goffers druk met graven, eten en zich voortplanten. Ze gebruiken complexe geluidssignalen om met andere goffers te communiceren en zich te waarschuwen voor gevaar. Eenmaal volwassen herhaalt de voortplantingscyclus zich en begint de cyclus opnieuw.

Leefgebied

Leefgebied Goffer
Auteur: Andreyostr
Licentie: cc-by-sa-3.0
Bron: Wikimedia Commons
Goffers zijn wijdverspreid in Noord- en Midden-Amerika. Ze leven in verschillende omstandigheden, variërend van bossen tot woestijnen. Ze komen vaker voor in gebieden met een zandige of leemachtige bodem die het graven van holen vergemakkelijkt. Deze ondergrondse tunnels beschermen hen tegen roofdieren en extreme weersomstandigheden en zijn complexe netwerken met verscheidene in- en uitgangen.

Goffers hebben een voorkeur voor open of halfopen landschappen waar vegetatie aanwezig is als bron van voedsel en materiaal voor het bouwen van nesten. De vegetatie kan bestaan uit grassen, kruiden en soms kleine struiken. Ze vermijden dichte bossen en natte gebieden omdat deze niet geschikt zijn voor het graven van holen.

Goffers zijn in staat om zich aan te passen aan verschillende klimaten, zij het in gebieden waar de grond niet permanent bevroren is, aangezien ze afhankelijk zijn van hun graven voor overleven. Ze hebben grote invloed op de ecosystemen waarin ze leven. De door hen gemaakte holen helpen bij de beluchting van de bodem en de omzetting van organische stof. Ze spelen een belangrijke rol in hun respectievelijke leefomgevingen, zowel in het landschap als in de voedselketen.

Populatiecijfer & Beschermingsstatus

De populatie van de goffer varieert sterk afhankelijk van de specifieke soort. Bijvoorbeeld, de populatie van de gewone goffer (Thomomys talpoides) wordt geschat op meer dan 10.000 volwassen individuen, terwijl de Townsend's goffer (Thomomys townsendii) en de Botta's goffer (Thomomys bottae) populaties hebben die nog veel groter zijn. Andere soorten, zoals de Mexicaanse goffer (Zygogeomys trichopus) en de Davis' goffer (Geomys texensis), hebben een populatie van minder dan 1.000 volwassen individuen en worden als bedreigd beschouwd.

In termen van beschermingsstatus vertonen de goffers op de Rode Lijst van de Internationale Unie voor het Behoud van de Natuur (IUCN) een breed scala van classificaties, van 'Niet bedreigd (veilig)' tot 'Ernstig bedreigd (kritiek)'. De meeste goffersoorten zijn 'Niet bedreigd (veilig)' of bijna bedreigd, maar enkele, zoals de reeds genoemde Mexicaanse goffer en Davis' goffer, zijn 'Bedreigd' of 'Ernstig bedreigd (kritiek)'.

Communiceren: geluid van een Goffer

Goffers communiceren voornamelijk door een complex systeem van geluiden en fysieke signalen. Als zoogdieren uit de knaagdierfamilie hebben zij een reeks specifieke geluiden ontwikkeld om hun familieleden en soortgenoten te waarschuwen voor dreigend gevaar. Deze alarmerende geluiden kunnen bestaan uit scherpe, hoge pieptonen, die door andere goffers in het gebied worden opgevangen en geïnterpreteerd als signalen van dreigend gevaar.

Daarnaast gebruiken goffers ook andere geluiden voor communicatie binnen hun sociale groepen. Dit kan een reeks zachte piepgeluiden zijn die tijdens het voeden worden gebruikt, of korte, scherpe geluiden die worden gebruikt om hun territorium te bewaken en rivalen af te weren.

Naast deze geluiden gebruiken goffers ook fysieke signalen om met elkaar te communiceren. Dit kan bijvoorbeeld het trommelen van de poten op de grond zijn om een bedreiging weg te jagen of het kronkelen van het lichaam in een specifiek patroon om verwant gedrag te tonen.

Elke goffer-familie ontwikkelt mogelijk zijn eigen unieke reeks communicatiesignalen, inclusief geluiden en fysieke signalen. Het is belangrijk om op te merken dat dit communicatiesysteem niet alleen helpt om hulp te roepen in tijden van gevaar, maar ook bij het faciliteren van sociale interacties en het vaststellen van territoriale grenzen binnen de groep.

Communicatie is van vitaal belang binnen de goffersamenleving. Hoewel het niet lijkt alsof deze knaagdieren veel te zeggen hebben, hebben hun geluiden en signalen complexe betekenissen en dienen ze als een cruciaal element van hun overlevingsstrategie. Ze zijn vooral afhankelijk van deze vormen van communicatie om de veiligheid van hun groep te waarborgen in hun ondergrondse leefgebied, waar het zicht beperkt kan zijn.

Goffer in gevangenschap

Goffers zijn knaagdieren die relatief makkelijk in gevangenschap te houden zijn. Ze hebben echter wel specifieke behoeften waar rekening mee gehouden moet worden.

Ten eerste hebben goffers een ruime habitat nodig. Hun verblijf moet minstens 1,8 meter lang zijn en 1,2 meter breed. De hoogte moet ook ongeveer 1 meter zijn. Dit geeft ze voldoende ruimte om te bewegen en te graven, iets dat ze in het wild graag doen.

Wat betreft voeding hebben goffers een dieet nodig dat rijk is aan vezels. Dit kan bestaan uit hooi, groenten en speciaal goffer voer. Ze moeten ook de mogelijkheid hebben om te knagen, zoals ze in het wild zouden doen. Dit helpt hun tanden gezond te houden.

Goffers zijn sociale dieren en kunnen het beste in paren of kleine groepjes worden gehouden. Ze kunnen echter territoriaal zijn, dus het kan nodig zijn om ze geleidelijk aan elkaar te introduceren.

Ondanks dat ze tamelijk robuuste dieren zijn, zijn goffers vatbaar voor bepaalde ziektes. Het is daarom belangrijk om een goede hygiëne te handhaven in hun verblijf en ervoor te zorgen dat ze regelmatig door een dierenarts worden onderzocht.

In gevangenschap leven goffers meestal tussen de 2 en 5 jaar. Met goede zorg en aandacht kan hun levensduur echter aanzienlijk worden verlengd.

Het is tot slot belangrijk te benadrukken dat hoewel goffers relatief makkelijk in gevangenschap te houden zijn, ze niet als huisdieren moeten worden beschouwd. Ze hebben speciale zorg en aandacht nodig en zijn geen huisdieren zoals honden of katten.

Goffer Veelgestelde Vragen

Wat is een Goffer?

Een Goffer is een klein knaagdier dat in Noord-Amerika leeft. Ze zijn bekend om hun tunnelgraafvaardigheden.

Wat eten Goffers?

Goffers zijn herbivoren en voeden zich voornamelijk met planten, inclusief wortels, knollen, bladeren en stelen.

Hoe lang worden Goffers?

Goffers variëren in grootte, maar gemiddeld worden ze 15 tot 25 centimeter lang.

Waar leven Goffers?

Goffers leven over heel Noord-Amerika. Ze geven de voorkeur aan gebieden met zachte, losse grond waarin ze gemakkelijk kunnen graven.

Zijn Goffers gevaarlijk voor mensen?

Goffers vormen over het algemeen geen direct gevaar voor mensen. Ze kunnen echter wel schadelijk zijn voor tuinen en landbouwgrond omdat ze tunnels graven en planten eten.

Wat is de levensduur van een Goffer?

De gemiddelde levensduur van een Goffer in het wild is ongeveer drie jaar.

Hoe snel kunnen Goffers graven?

Een Goffer kan in een uur tijd ongeveer 1 meter tunnel graven.

Wat zijn de natuurlijke vijanden van een Goffer?

Natuurlijke vijanden van Goffers zijn onder andere slangen, uilen, roofvogels, coyotes en vossen.

Zijn Goffers solitaire dieren?

Ja, Goffers zijn over het algemeen solitair, behalve tijdens het broedseizoen.

Zijn Goffers 's nachts of overdag actief?

Goffers zijn meestal overdag actief, maar ze kunnen ook 's nachts actief zijn bij warm weer.