Russells adder

Te vinden in: Azië

Daboia russelii

Russells adder, of wetenschappelijk bekend als Daboia russelii, is een zeer giftige slang die voornamelijk in Azië leeft. Ze hebben een gemiddelde lengte van ongeveer een meter, maar sommige exemplaren kunnen tot wel 1,5 meter lang worden. Deze slangen zijn gemakkelijk herkenbaar aan hun unieke patroon van drie rijen donkerbruine of zwarte ovale vlekken tegen een gele, tan, roze-bruine of grijsachtige achtergrond op hun rug.

De Russells adder is vooral 's nachts actief en is bekend om zijn agressieve gedrag als hij zich bedreigd voelt. De beet van deze slang is bijzonder gevaarlijk vanwege het krachtige gif, dat bloedingen, pijn, zwellingen en vaak nierfalen kan veroorzaken. Het gif kan zelfs dodelijk zijn als het niet onmiddellijk wordt behandeld. Het gaat hier dus om een slang die je zeker niet tegen wil komen in zijn natuurlijke habitat, zonder de hulp van een professionele dierenverzorger.

De Russells adder heeft een breed dieet dat bestaat uit knaagdieren, hagedissen, kikkers en soms andere slangen. Zoals vele slangensoorten is de Russells adder eierleggend. Het vrouwtje kan tot wel 30 tot 40 eieren leggen, die na een broedperiode van ongeveer twee tot drie maanden uitkomen.

Het is belangrijk op te merken dat, ondanks de gevaarlijke aard van deze slang, de Russells adder een integrale rol speelt in het ecosysteem door de populaties van zijn prooi in toom te houden. Conservatie-inspanningen zijn dan ook gericht op het behoud van deze soort in zijn natuurlijke habitat.

Russells adder taxonomische indeling

Rijk: Animalia (Dieren)
Stam: Chordata (Chordadieren)
Klasse: Reptilia (Reptielen)
Orde: Squamata (Schubreptielen)
Familie: Viperidae (Adders)
Geslacht: Daboia
Wetenschappelijke naam: Daboia russelii

Russells adder weetjes: 9 leuke feitjes

De Russells adder staat bekend om zijn uitzonderlijk giftige beet. Het gif van deze slang kan onder andere Schade aan de nieren en bloedstollingsproblemen veroorzaken.
Russells adders kunnen wel 1 tot 1,5 meter lang worden.
Deze soort adder is te herkennen aan zijn driehoekige kop en de karakteristieke kettingachtige patronen op zijn lichaam.
De voortplanting van de Russells adder is interessant: de vrouwtjes baren levende jongen in plaats van eieren te leggen, zoals veel andere slangensoorten doen.
De Russells adder heeft een zeer brede verspreiding en komt onder andere voor in India, Bangladesh, Sri Lanka, Myanmar, Thailand, Pakistan en Nepal.
Deze soort adder heeft helaas de reputatie om een van de gevaarlijkste slangsoorten ter wereld te zijn. Ze zijn verantwoordelijk voor het grootste aantal slangenbeten en -doden in India.
Ondanks hun gevaarlijke karakter, zijn de Russells adders nachtdieren en vermijden ze over het algemeen contact met mensen, tenzij ze worden bedreigd.
Op het menu van de Russells adder staan voornamelijk knaagdieren. Zo helpt deze dieet hun omgeving te beheersen door het aantal potentiële plaagdieren laag te houden.
De Russells adder is een uiterst agressieve en snel bewegende slang. Ze verdedigen zichzelf door op te rollen en met hun staart te rammelen, wat een waarschuwingssignaal is.

Wetenschappelijke naam

De wetenschappelijke naam van de Russells adder is Daboia russelii. Deze naam komt van de Griekse en Latijnse talen. Het geslacht 'Daboia' is afgeleid van het woord 'daboia', dat in een vroegere Hindoestaanse taal 'die schuilt' of 'die aanvalt' betekent. Dit verwijst naar het gedrag van de slang, die vaak stil ligt en wacht tot een prooi dichtbij genoeg is om aan te vallen.

De soortaanduiding 'russelii' is toegekend ter ere van Patrick Russell (1726 - 1805), een Schotse herpetoloog die veel tijd doorbracht in India. Russell was een pionier in het veld van de herpetologie, het onderzoek naar reptielen en amfibieën, met een speciale interesse in slangen. Hij heeft veel bijgedragen aan het onderzoek naar en de classificatie van verschillende soorten slangen uit India en omliggende regio's. De naam 'russelii' erkent zijn significante bijdragen aan dit veld.

Dus, de wetenschappelijke naam Daboia russelii verwijst zowel naar het gedrag van de Russells adder als naar de bijdragen van Patrick Russell aan de herpetologie.

Uiterlijke kenmerken

De Russells adder is een indrukwekkende snake, typisch meet ongeveer 120 tot 150 cm in lengte, maar sommige individuen kunnen een verbazingwekkende 180 cm bereiken. Het heeft een proportioneel dikke lichaamsbouw, die vaak gezien wordt bij slangen die zich voeden met grotere prooien. De schedel is duidelijk te onderscheiden van de nek. De schubben op zijn lichaam zijn sterk gekield (verhoogd in het midden), wat een ruwe textuur geeft.

De kleur van de Russells adder varieert afhankelijk van de locatie, maar het wordt over het algemeen gekenmerkt door een lichte, vaak geelachtige of bruinachtige basiskleur. Het wordt gekenmerkt door drie rijen van donkere vlekken die zich over de rug en zijkanten strekken. Deze vlekken zijn vaak omsloten door witte of lichtgekleurde randen.

Verder heeft deze adderieten langwerpige, elliptische ogen met verticale pupillen, kenmerkend voor nachtrovende soorten. De iris is meestal goudkleurig en de pupil is zwart. Het heeft ook een brede, platte kop en een relatief korte staart vergeleken met andere soorten adders. Een ander opvallend kenmerk van deze slang is de reeks lichaamsvormige tekeningen op zijn rug die zich over de lengte van het lichaam uitstrekt. Deze tekeningen worden meestal donkerder naar de staart toe.

De Russells adder heeft een krachtige beet en lange, uitklapbare hoektanden die verborgen zitten in het bovenste deel van de bek. Wanneer het bijt, worden deze hoektanden vrijgegeven, waardoor gif in de prooi kan worden geïnjecteerd.

Gedrag & Relatie met mensen

De Russells adder heeft een zeer aggressief gedrag als het zich bedreigd voelt. Het is een solitaire diersoort die veelal 's nachts actief is, en de day voornamelijk verscholen in de schaduw of onder stenen en bladeren doorbrengt. Wanneer de adder wordt bedreigd, zal hij zijn lichaam omhoog brengen in een S-vorm, klaar om aan te vallen. Het dier is beroemd om zijn hardnekkigheid en bereidheid om meerdere keren achter elkaar aan te vallen, met vlijmscherpe tanden die doordringen om zijn gif los te laten.

Wat betreft de relatie met mensen, is het belangrijk om te weten dat de Russells adder verantwoordelijk is voor meer slangenbeten op mensen dan enige andere slangensoort. Veelal leven deze dieren in nauwe buurt van menselijke nederzettingen, vooral op het platteland. Daardoor is de kans op een ongewenste ontmoeting tussen mens en slang aanwezig.

Het gif van deze adder, die tot de familie van de adders behoort, heeft een hoog gehalte aan coagulantia, die bij mensen bloedingen kunnen veroorzaken, en bij niet-behandeling, kan het dodelijk zijn. In bepaalde gebieden, zoals in India, komt het zelfs voor op de lijst van de vier meest dodelijke slangen. Het is belangrijk dat mensen die in gebieden wonen waar deze slang voorkomt, zich bewust zijn van het gevaar en zo mogelijk vermijden om ze te storen.

Tenslotte dragen zijn beet-incidenten ook bij aan het negatieve beeld van deze adder bij mensen en veroorzaken ze een hogere angstfactor, ondanks hun belangrijke rol in het ecosysteem als roofdier van knaagdieren en andere kleine dieren. Het is dus de verantwoordelijkheid van ons mensen om de juiste voorzorgsmaatregelen te nemen om ongewenste confrontaties te voorkomen, en tevens het belang van deze dieren te respecteren.

Voeding: wat eet een Russells adder?

Russells adder is een carnivoor die zich voornamelijk voedt met kleine zoogdieren zoals ratten en muizen, maar kan ook vogels, kikkers en andere reptielen aan zijn dieet toevoegen. Ze gebruiken hun scherpe giftanden om hun prooi uit te schakelen en verteren hen vervolgens geheel, vaak zonder te kauwen. De giftanden helpen hen ook om hun prooi in te slikken, omdat ze de prooi vasthouden tijdens het inslikken. De maag van de slang breekt vervolgens het voedsel af. Het verteringsproces kan enkele dagen tot een week duren, afhankelijk van de grootte van de prooi.

Een van de unieke aspecten van Russells adder is dat hij een zogenaamde sit-and-wait of ‘ambush’ jager is. Dit betekent dat hij voornamelijk wacht tot prooi in de buurt komt, in plaats van actief op jacht te gaan. Dit gedrag wordt vaak gezien tijdens de nacht, wanneer de slang gecamoufleerd ligt te wachten tot een prooi voorbij komt. De snelheid en precisie van hun aanval zorgt ervoor dat de prooi vaak niet kan ontsnappen.

Voeding speelt ook een belangrijke rol in hun voortplanting, aangezien vrouwtjes meer voedsel nodig hebben om eieren te produceren. Als ze niet genoeg voedsel krijgen, kunnen ze mogelijk geen eieren leggen. Over het algemeen eet de slang echter niet tijdens het broedseizoen.

De frequentie van het eten hangt af van verschillende factoren zoals de grootte, leeftijd en het geslacht van de slang, evenals de beschikbaarheid van het voedsel. Ze kunnen lange periodes van tijd overleven zonder voedsel te eten, wat hun overlevingskansen in hun natuurlijke habitat vergroot.

Roofieren & andere Bedreigingen

De Russells adder, een giftige slangsoort die in Azië voorkomt, wordt bedreigd door verschillende roofdieren en andere gevaren. Onder de natuurlijke vijanden van deze slang bevinden zich verschillende vogelsoorten zoals haviken, adelaars en uilen die bekend staan om hun slangenjacht. Ook grotere zoogdieren zoals de mangoest kunnen een bedreiging vormen. De mangoest is immuun voor het gif van de Russells Adder en staat erom bekend slangen op het menu te hebben.

Statistisch gezien is de grootste bedreiging voor de Russells adder echter de mens. De slangen worden vaak gedood uit angst voor hun dodelijke beet of illegaal gevangen voor de handel in exotische huisdieren. Daarnaast heeft ontbossing en de omzetting van natuurlijke habitats in landbouwgrond ook een negatieve impact op hun populatie. Het verlies en de fragmentatie van hun leefgebied vormen een aanzienlijke bedreiging voor deze soort.

Het risico op overstromingen door klimaatverandering is ook een zorgwekkende bedreiging. Overstromingen kunnen leiden tot een direct verlies van individuen en ook nesten vernietigen. Klimaatverandering kan ook invloed hebben op de beschikbaarheid van voedsel voor de Russells adder, wat hun overlevingskansen verder kan schaden. Het is cruciaal dat deze bedreigingen worden aangepakt om de overleving van de Russells adder te waarborgen.

Voortplanting, Levensduur en Levenscyclus

De voortplanting van de Russells adder is vrij uniek, omdat het een ovovivipaar is. Dit betekent dat de vrouwtjes eieren in hun lichaam dragen, die ze vervolgens zullen baren. Wanneer de jongen worden geboren, zijn ze volledig onafhankelijk en kunnen ze meteen hun eigen voedsel zoeken. Een vrouwelijke Russells adder kan tot 30 jongen in één keer baren, hoewel een gemiddeld nest meestal tussen de 20 en 30 jongen heeft.

De Russells adder bereikt de geslachtsrijpheid wanneer hij ongeveer twee jaar oud is. Dit is ook het moment waarop ze beginnen te paren. De paring vindt meestal plaats in de warmere maanden, waarbij de mannetjes de vrouwtjes opsporen door hun geursporen te volgen.

Wat de levensduur betreft, wordt de Russells adder meestal niet ouder dan 20 jaar in het wild. In gevangenschap kunnen ze echter tot 25 jaar leven, hoewel dit relatief zeldzaam is. Het leven van de Russells adder kan veel uitdagingen met zich meebrengen, met veel natuurlijke vijanden zoals andere slangen, roofvogels, grote zoogdieren en zelfs bepaalde soorten insecten.

De levenscyclus van de Russells adder begint wanneer het als ei wordt geboren, wat meestal gebeurt tijdens de regenseizoenen wanneer er voldoende voedsel beschikbaar is. Na de geboorte zijn de jongen direct zelfstandig, waarbij ze al snel leren jagen op kleine prooien. Naarmate ze groeien en rijpen, zullen hun prooien groter worden. Bij het bereiken van de geslachtsrijpheid, begint de cyclus opnieuw met de paring en voortplanting.

Leefgebied

Russells adder komt voor in verschillende regio's van het Indiase subcontinent, waaronder Bangladesh, Bhutan, India, Pakistan en Sri Lanka. Daarnaast is het reptiel ook aanwezig in Zuidoost-Azië in landen als Myanmar, Thailand, Cambodja en Indonesië. Uitsluitend in China komt het in het zuiden en zuidoosten van het land voor.

Wat betreft het soort habitat, is de Russells adder te vinden in een breed scala van omgevingen. Ze hebben de voorkeur voor open, met gras begroeide gebieden of struiken, evenals landbouwgronden en andere gebieden met een lage vegetatie, omdat deze plaatsen een overvloed aan prooidieren zoals knaagdieren bevatten. Ze zijn te vinden in vlakke gebieden, maar kunnen ook in heuvelachtige gebieden en zelfs in berghellingen tot op hoogtes van ongeveer 2300 meter boven zeeniveau overleven.

Ondanks hun voorkeur voor open gebieden, kunnen ze zich ook aanpassen aan dichtbebouwde menselijke nederzettingen, dat maakt de Russells adder tot een zeer aanpasbare soort.

Populatiecijfer & Beschermingsstatus

De exacte populatie van de Russells adder is onbekend door het gebrek aan kwantitatief onderzoek en het brede verspreidingsgebied van de soort. Wat we wel weten, is dat hun aantal in sommige delen van hun bereik afneemt door verlies van leefgebied en deze situatie vraagt om voortdurende monitoring.

Wat betreft de beschermingsstatus wordt de Russells adder geclassificeerd als 'Niet bedreigd (veilig)' volgens de IUCN Rode Lijst van Bedreigde Soorten. Dit betekent dat de soort, ondanks de afname van de populatietrend in bepaalde gebieden, momenteel niet in de nabije toekomst het risico loopt op uitsterven. Echter, gezien de aanhoudende bedreigingen zoals habitatverlies, is voortdurende monitoring en passend beheer noodzakelijk.

Communiceren: geluid van een Russells adder

De Russells adder produceert een verscheidenheid aan geluiden als onderdeel van zijn communicatiemethode. Om zijn territorium te markeren of andere slangen af te schrikken, sissen ze vaak. Dit geluid is laag en ruw, ontstaat door het snel uitstoten van lucht uit hun longen door een nauwe opening in hun strottenhoofd.

Daarnaast gebruiken ze trillingen om te communiceren. Ze kunnen trillingen in de grond voelen door hun buik, wat een essentiële manier is om prooien of naderende gevaren te detecteren. Het is gebruikelijk voor deze addersoort om hun staart te trillen als waarschuwing voor potentiële roofdieren. Dit creëert een zoemend geluid dat lijkt op het ritselen van bladeren.

Visuele signalen zijn een ander belangrijk aspect van de communicatie van de Russells adder. Ze gebruiken lichaamstaal om met elkaar te interacteren tijdens het paarseizoen en in confrontaties met andere mannetjes. Hierbij nemen ze bedreigende houdingen aan, zoals verhoogde hoofden en lichamen in S-vorm.

Hoewel de Russells adder geen vocale roep heeft zoals sommige dieren, is het belangrijk om te onthouden dat hun manier van communiceren effectief is in hun omgeving en essentieel voor hun overleving. Hun geluiden, trillingen en visuele signalen vormen een ingewikkeld communicatienetwerk dat slangen op de hoogte houdt van hun omgeving en mogelijke bedreigingen.

Russells adder in gevangenschap

Russells adder kan in gevangenschap leven, mits aan bepaalde criteria wordt voldaan. Het is uiterst belangrijk dat het terrarium waarin de adder leeft voldoende ruimte heeft. Voor een volwassen adder wordt een grootte van ten minste 1,5 tot 2 vierkante meter aanbevolen. Het terrarium moet ook voldoende schuilplaatsen en klimmogelijkheden hebben, want deze slangen zijn niet alleen terrestrisch, maar ook semi-boom bewoners.

De temperatuur in het terrarium moet gehandhaafd blijven tussen 22 en 30 graden Celsius met een temperatuurgradiënt, wat betekent dat er een koelere en een warmere kant moet zijn. 's Nachts kan de temperatuur dalen tot 20 graden Celsius, maar moet het nooit onder deze temperatuur komen. Een hoge luchtvochtigheid van 60-80% moet ook worden gehandhaafd.

Wat voeding betreft, heeft de Russells adder een voorkeur voor knaagdieren, waarbij muizen en ratten de primaire prooien zijn. In gevangenschap wordt het aanbevolen om de adder dode prooien te voeren in plaats van levende, om mogelijke verwondingen bij de adder te voorkomen.

De Russells adder kan tot 20 jaar oud worden in gevangenschap. Het is belangrijk op te merken dat ondanks hun vermogen om in gevangenschap te leven, deze slangen zeer krachtig zijn en een potentieel gevaarlijke beet hebben. Daarom moeten ze alleen door ervaren handlers worden verzorgd.

Russells adder Veelgestelde Vragen

Wat is de Russell's Adder?

De Russell's Adder, ook bekend als de kettingslang of Daboia russelii, is een giftige slang die voorkomt in Azië, voornamelijk in India, Bangladesh, Sri Lanka, Myanmar en Pakistan.

Wat is het dieet van de Russell's Adder?

De Russell's Adder is carnivore en voedt zich voornamelijk met kleine zoogdieren zoals ratten en muizen. Ze jagen ook op andere reptielen en diverse amfibieën.

Hoe groot kan een Russell's Adder worden?

De gemiddelde lengte van een Russell's Adder is ongeveer 120 tot 150 cm, hoewel sommige exemplaren groter kunnen worden. De grootst geregistreerde Russell's Adder meet meer dan 166 cm.

Hoeveel eieren legt een Russell's Adder?

In tegenstelling tot veel andere slangen, brengt de Russell's Adder geen eieren voort. In plaats daarvan, is ze levendbarend en kan ze tot 20 tot 40 jongen tegelijk ter wereld brengen.

Hoe gevaarlijk is de beet van een Russell's Adder?

De beet van een Russell's Adder is zeer gevaarlijk en kan zelfs dodelijk zijn zonder de juiste medische behandeling. Het gif van deze slang kan bloedstolling veroorzaken, evenals bloedingen in vitale organen.

Wat is de levensduur van een Russell's Adder?

In gevangenschap kan een Russell's Adder 10 tot 15 jaar leven, hoewel hun levensduur in het wild iets korter kan zijn vanwege roofdieren en andere omgevingsfactoren.

Waar leven Russell's Adders?

Russell's Adders bewonen een verscheidenheid aan habitats, waaronder graslanden, bosjes, landbouwgebieden en zelfs stedelijke gebieden. Ze zijn aangepast om in zowel droge als natte omgevingen te leven.